Green Street Elite :: Przegląd tematu

Wysłany: Sob 16:53, 04 Mar 2006

noooo!

Wysłany: Sob 16:50, 04 Mar 2006

Nieźle sie napracowałeś, co?? Very Happy

Wysłany: Sob 15:54, 04 Mar 2006

ZAGŁĘBIE LUBIN

MIASTO: Lubin

ROK ZAŁOŻENIA: 1946

BARWY: miedziano-biało-zielone

SUKCESY: Mistrz Polski (1991), wicemistrz Polski (1990), finalista Pucharu Polski (2005).

ADRES: 59-300 Lubin M.Skłodowskiej-Curie 98

TELEFON: 076 847 86 42

STRONA WWW: www.zaglebie-lubin.pl

ADRES E-MAIL: sekretariat@zaglebie-lubin.pl

WŁADZE KLUBU: Prezes Rady Nadzorczej Andrzej Krug

TRENERZY: Smuda Franciszek, I Trener

HISTORIA KLUBU: "Historia klubu z Lubina rozpoczęła się tuż po zakończeniu drugiej wojny światowej. W marcu 1946 roku powstał w Lubinie Klub Sportowy ""Zawisza"", w którym od samego początku najlepiej spisywała się sekcja piłkarska. Drużyna futbolową tworzyli wówczas piłkarze klubów krakowskich, warszawskich i lwowskich, którzy wraz z rodzinami osiedlili się na Ziemiach Odzyskanych. W kartach historii na stałe zapisali się dwaj pierwsi prezesi: Stanisław Śliwonik i Kazimierz Słowik, którzy niestrudzenie zabiegali o stworzenie w Lubinie mocnego klubu. Ale droga do grona �najlepszych� w Polsce była wtedy jeszcze bardzo daleka.

Zespół z Lubina rozpoczął swój marsz po szczeblach rozgrywek od występów w klasie powiatowej. Z biegiem czasu zmieniła się też nazwa klubu: ""Zawisza"" zmieniono na ""Gwardia"", potem zaś na ""Spójnia"". Piłkarzy wspierała wówczas finansowo Dolnośląska Fabryka Instrumentów Lutniczych. Po odkryciu w Lubinie miedzi prezesem klubu, którego nazwę znów zmieniono na ""Górnik"" - został prezes PBKRM Włodzimierz Grodzicki. Przełomowy w historii klubu był rok 1966, kiedy to utworzono Międzyzakładowy Klub Sportowy Zagłębie Lubin, wspierany przez przemysł miedziowy. Dwa lata później drużyna awansowała do klasy okręgowej.

Kolejny, spektakularny, sukces przyszedł w sezonie 1974/75. Zagłębie awansowało do drugiej ligi, ale jak prawie każdy beniaminek zapłaciło frycowe i już po roku znów znalazło się w gronie trzecioligowców. Ta historia zresztą powtórzyła się wkrótce. Znów awans, występy w sezonie 1978/79 w drugiej lidze i spadek. W tym samym czasie Zagłębie dzielnie walczyło w rozgrywkach o Puchar Polski, awansując aż do półfinału. W 1982 roku klub z Lubina awansował znów do grona drugoligowców - tym razem jednak na dobre. Wreszcie trzy lata później przyszedł długo oczekiwany awans do ekstraklasy. W tym samym roku oddano do użytku nowy stadion Górniczego Ośrodka Sportu. W sezonie 1985/86 beniaminek zajął przyzwoite 12. miejsce. Rok później gra była jeszcze lepsza i było już miejsce 8. Niespodziewanie w następnym sezonie było miejsce 11. i pojawiła się konieczność rozegrania dwumeczu barażowego z Górnikiem Wałbrzych o pozostanie w gronie najlepszych. Minimalnie lepszy okazał się Górnik (1-2, 2-2) i znów piłkarze z Lubina znaleźli się wśród drugoligowców.

Kwarantanna trwała rok. Władze klubu postarały się o wzmocnienia nie tylko kadry piłkarskiej i po awansie w 1990 roku Zagłębie wywalczyło wicemistrzostwo Polski. Następny rok był - jak dotąd najlepszy. Ekipa z Lubina zdobyła mistrzostwo Polski. Jeszcze w 1995 roku udało się Zagłębiu awansować do pucharu UEFA i rywalizować ze słynnym AC Milan.

Później nastąpiły chudsze lata, ale od sezonu 2004/05 zespół ponownie występuje w najwyższej klasie rozgrywkowej.

Wysłany: Sob 15:53, 04 Mar 2006

WISŁA PŁOCK SSA

MIASTO: Płock

ROK ZAŁOŻENIA: 1947

BARWY: niebiesko-białe-niebieskie

SUKCESY: finalista Pucharu Polski (2003).

ADRES: 09-400 Płock ul. Łukasiewicza 34

TELEFON: 024 366 30 10

STRONA WWW: www.wisla.plock.pl

ADRES E-MAIL: poczta@wisla.plock.pl

WŁADZE KLUBU: prezes: Krzysztof Dmoszyński

TRENERZY: Csaplar Josef, I Trener

HISTORIA KLUBU: Zaczątkiem sekcji piłki nożnej dzisiejszej Wisły jest założony w 1947 roku klub Elektryczność. W 1950 roku połączono Elektryczność i Ogniwo zmieniając nazwę na ZS Ogniwo Płock pod patronatem Miejskiej Rady Narodowej. W 1951 roku klub przeszedł pod patronat Miejskiego Przedsiębiorstwa Remontowo-Budowlanego w Płocku. W 1955 roku klub przybrał nazwę ZS Sparta Płock - Zrzeszenie Sportowe Sparta powstało z połączenia Zrzeszeń Sportowych Spójni i Ogniwa. Zmiany statutowe i rozszerzenie opieki ze strony innych firm spowodowały konieczność ustalenia nazwy dającej satysfakcję wszystkim sponsorom. Wybrano Wisłę i pod taką nazwą piłkarze przystąpili do rundy rewanżowej sezonu 1955 rozgrywanego systemem wiosna - jesień.

Swoją działalność klub oparł o Zakład Energetyczny. W 1957 roku klub obchodzący 10-lecie istnienia otrzymał osobowość prawną. Powiatowa Rada Narodowa w Płocku wpisała go do rejestru pod numerem 540. z pełną nazwą Płocki Klub Sportowy Wisła. Klub swoją działalność oparł o Zakład Energetyczny, Przedsiębiorstwo Komunikacji Samochodowej, Miejskie Przedsiębiorstwo Robót Budowlanych i Płocki Zakład Przemysłu Terenowego oraz Zakłady Mięsne.

Rok 1960 był szczególnie radosny dla piłkarzy Wisły, którzy zdobyli tytuł najlepszej jedenastki klasy A i po raz pierwszy w historii płockiego piłkarstwa awansowali do III ligi. W 1963 roku klub przeszedł pod patronat Mazowieckich Zakładów Rafineryjno-Petrochemicznych. Ze Związku Energetyków klub przeszedł pod patronat Federacji Sportowej Chemik. Pełna nazwa klubu brzmiała wtedy Zakładowy Klub Sportowy Wisła. W sezonie 1963/1964 Wisła spadła z III ligi. Wiosną 1966 roku piłkarze Wisły po raz pierwszy wyjechali za granicę do zaprzyjaźnionego z Płockiem Schwedt (NRD). Rozegrali tam kilka spotkań towarzyskich.

W maju 1968 roku przy ulicy Gwardii Ludowej rozpoczęto roboty ziemne przy stadionie (nie posiadając własnego boiska klub wynajmował obiekt KS Masovia). Zakończenie pierwszego etapu budowy przewidziano na lata 1970-71. Całość inwestycji finansowały MZRiP w Płocku. Oprócz boiska do piłki nożnej, boisk do gier małych, w pierwszym etapie miały być przekazane bieżnie i urządzenia lekkoatletyczne. 10 czerwca 1973 roku (a nie w 1971 roku, jak wcześniej planowano) otwarto stadion w obecności blisko 7 tysięcy widzów. Jednak w rok jubileuszu piłkarze sprawili kibicom duży zawód, opuszczając po raz kolejny szeregi III ligi.

W 1975 roku Wisła przegrała baraże o II ligę, ale w 1980 roku pierwszy raz w historii awansowała do II ligi. 1 stycznia 1992 roku nazwa klubu została zmieniona z ZKS Wisła na Zakładowy Klub Sportowy Petrochemia Płock. Wiązało się to ze zmianą statusu i sposobem kierowania klubem. Sezon 1993/1994 był szczególnie radosny dla całego klubu. Decydujący mecz o awansie odbył się w dniu 11 czerwca 1994 roku. Blisko 19 tysięcy widzów obserwowało zwycięski mecz z Szombierkami Bytom 3-0. W sezonie 1994/1995 Petrochemia grała w ekstraklasie. Twarda pierwszoligowa rzeczywistość postawiła przed Petrochemią trudne zadanie. Należało wykonać na stadionie szereg prac renowacyjnych, by PZPN dopuścił obiekt do rozgrywek. Koszt inwestycji dokonanych przed inauguracją pierwszoligowych gier wyniósł około 5 miliardów starych złotych. Walka o pierwszoligowy byt trwała do ostatniego meczu. Remis ze Stalą w Mielcu i wygrana Rakowa Częstochowa w Olsztynie ze Stomilem oznaczała spadek Petrochemii do II ligi.

Pierwszoligowe występy gromadziły na stadionie płockiej Petrochemii blisko 15 tysięcy widzów, co było swoistym rekordem. Sezon 1996/1997 przyniósł powrót do polskiej elity. Jednak po raz drugi w swojej historii Petrochemia nie potrafiła się utrzymać w pierwszej lidze. Ekstraklasę opuścił zespół mający oddanych kibiców i sponsora, o którego możliwościach finansowych krążą legendy. 15 stycznia 1999 roku prezesem ZKS Petrochemia został Krzysztof Gawłowski. Nastąpiły wzmocnienia zespołu we wszystkich jego formacjach. W rundzie wiosennej w zmienionym składzie Petrochemia rozpoczęła marsz do I ligi. Klub z Płocka dokonał nieprawdopodobnego wyczynu: na 14 meczów tylko 2 przegrał, pozostałe 12 wygrał. Płocczanie wygrali 9 kolejnych spotkań. Od sezonu 2002/2003 klub występuje w ekstraklasie pod nazwą WISŁA Płock.

W tym samym sezonie zespół z Płocka odniósł największy sukces w swojej historii awansując do finału Puchar Polski, gdzie przegrał z Wisłą Kraków (1:0, 0:3).

Wysłany: Sob 15:51, 04 Mar 2006

WISŁA KRAKÓW

MIASTO: Kraków

ROK ZAŁOŻENIA: 1906

BARWY: czerwono-biało-niebieskie

SUKCESY: Mistrz Polski - (1927, 1928, 1949, 1950, 1951-mistrzostwo ligi, 1978, 1999, 2001, 2003, 2004,2005), Puchar Polski - (1926, 1967, 2002, 2003, 2004),

ADRES: 30-069 Kraków ul. Reymonta 22

TELEFON: 012 630 76 00

STRONA WWW: www.wisla.krakow.pl

ADRES E-MAIL: sekretariat@wisla.krakow.pl

WŁADZE KLUBU: prezes: Ludwik Miętta-Mikołajewicz

TRENERZY: Petrescu Dan, I Trener

HISTORIA KLUBU: Jak w wielu innych klubach tak i w Krakowie wszystko zaczęło się właśnie od piłkarzy. Oni to jesienią 1906 roku (prawdopodobnie w październiku) dali początek historii klubu niedługo potem nazwanego Wisła Kraków. Wówczas to na Błoniach dr Tadeusz Konczyński zorganizował turniej piłkarski ofiarując czterem drużynom - wśród nich zespołowi II Szkoły Realnej - komplety strojów, które przywiózł z Londynu. Drużyna z tej właśnie szkoły otrzymała jasnoniebieskie koszulki z czarną piłką na piersiach przeciętą niebieskim pasem symbolizującym największą polską rzekę. Kapitanem tejże ekipy był Józef Szkolnikowski. Inicjatorem utworzenia szkolnej drużyny był nauczyciel gimnazjum Tadeusz Łopuszański. W następnym roku doszło do połączenia z zespołem Jenknera - zwaną także ""Czerwonymi"" - od których wzięto tenże kolor do barw klubowych. W tym też roku w berlińskiej firmie ""Steingla"" zamówiono komplet nowych strojów sportowych, które wyróżniał jeden szczegół. Mianowicie - były tam czerwone koszulki z DWIEMA symetrycznie umieszczonymi błękitnymi pięcioramiennymi gwiazdami. Niektóre źródła podają wręcz, że jedna gwiazda była pięcio-, a druga sześcioramienna bo trudno się było zdecydować... W 1908 roku dwie gwiazdy niebieskie zamieniono na jedną - BIAŁĄ i pięcioramienną.

Już w roku 1927 czyli inauguracyjnym dla rozgrywek Wisła zdobyła mistrzostwo Polski. Miała wtedy w swym składzie wielu wybitnych piłkarzy z których na długo zapamiętano niezwykłego snajpera Henryka Reymana. Został on królem strzelców zdobywając 37 goli, co do dziś jest rekordem polskiej ekstraklasy. Rok później sytuacja się powtórzyła - Wisła mistrzem, Reyman królem strzelców (27 goli). Przed wybuchem drugiej wojny światowej Wiśle udało się jeszcze zdobyć trzy razy tytuł wicemistrzowski i trzy razy brązowy medal. Swej aktywności Wisła nie ograniczyła nawet w latach wojennej rzeczywistości zdobywając wtedy trzykrotnie ""okupacyjne mistrzostwo Krakowa"".

W 1936 roku Wisła w ramach obchodów 30. lecia Towarzystwa zmierzyła się z Chelsea Londyn wygrywając 1-0. Kapitanem Wisły był wówczas Jan Kotlarczyk, bramkarzem Edward Madejski. Powojenna era ""Białej Gwiazdy"" rozpoczęła się... 28 stycznia 1945 roku, kiedy to na stadionie Wisły po strąceniu napisu ""nur fur deutsche"" rozegrano derby z Cracovią, które Wisła wygrała 2-0. Zresztą zaraz po wojnie Wisła znów dominowała w polskiej lidze. Najlepszym tego dowodem kolejne dwa tytuły mistrza kraju w 1949 i 1950 roku. Znów plejada piłkarskich znakomitości: Józef Kohut, Mieczysław ""Messu"" Gracz, Jerzy Jurowicz... Były również trzy wicemistrzostwa i jeden brązowy medal.

Bezkonkurencyjna okazała się Wisła też w roku 1951, ale Sekcja Piłkarska Głównego Komitetu Kultury Fizycznej działająca w miejsce PZPN ustaliła, że mistrzostwo Polski należy się zdobywcom Pucharu Polski czyli Ruchowi Chorzów. Wisła została mistrzem Ligi. W 1964 roku kibicom przyszło przeżyć po raz pierwszy spadek do drugiej ligi. Rok później Wisła grała znów wśród najlepszych. Na kolejne mistrzostwo przyszło kibicom ""Białej Gwiazdy"" czekać aż do roku 1978. Pod wodzą Oresta Lenczyka, z niezrównanym snajperem Kazimierzem Kmiecikiem w składzie wiślacy zdobyli mistrzostwo. To mogła być cała era Wisły, był zaś tylko jednorazowy wyskok. W składzie roiło się od reprezentantów, ale znów ""czegoś"" zabrakło i w rozgrywkach PEMK i w lidze. Dwumecz z Malmoe FF do dziś niektórym odbija się czkawką. Jak też inaczej interpretować 13. miejsce w następnym sezonie? Lata 80. i 90. (do roku 1998) raczej do specjalnie udanych nie należały. Jeszcze w roku 1981 było wicemistrzostwo kraju, ale potem już kibice nie mieli zbyt wielu powodów do radości.

W 1985 roku przyszedł ponownie spadek do drugiej ligi, ale na powrót tym razem przyszło czekać aż do roku 1988. Wydawało się, że idzie ku lepszemu. Wszak Wisła pod wodzą Adama Musiała wywalczyła brązowy medal w 1991 roku. Nic bardziej mylnego. W 1993 roku przyszło kompromitujące 0-6 z Legią po meczu który śnił się niektórym po nocach, rok później piłkarze znów przywitali się z drugą ligą. Kto wie co stało by się z piłkarzami z Reymonta gdyby nie TeleFonika. W 90. lecie istnienia Wisła wróciła do ekstraklasy, ale potęgą nie była. Jesienią 1997 roku udało się przekonać trzech akcjonariuszy TeleFoniki: Bogusława Cupiała, Stanisława Ziętka i Zbigniewa Urbana by zainwestowali swe pieniądze w Wiśle. Udało się. Kupiono 13 piłkarzy, zrobiono kosmetykę stadionu, pojawiły się sektory A i B. Wprawdzie nie bez zgrzytów - miejsce Wojciecha Łazarka, który sprowadzał piłkarzy zajął najpierw Jerzy Kowalik udało się zdobyć brązowy medal.

Latem postawiono na Franciszka Smudę, który wsławił się zdobywając mistrzowskie tytuły z Widzewem. Jesienią 98 Wisła grała jak natchniona. Z pucharu UEFA wyeliminowała ją Parma (późniejszy triumfator), lidze nie było godnych rywali. Niestety - w roli ""głównej"" jesienią wystąpił też bandzior ps.""Misiek"", który podczas meczu w Krakowie rzucił nożem i trafił w głowę Dino Baggio, w konsekwencji pozbawiając wiślaków pucharowych występów w następnym sezonie. Na pięć kolejek przed końcem Wisła przypieczętowała mistrzostwo. W następnym sezonie jednak znów krakowski zespół nie grał najlepiej - w kiepskiej atmosferze odszedł Smuda, potem było jeszcze czterech innych trenerów (Kowalik, Kusto, Łazarek i Nawałka). Wisła zdobyła wicemistrzostwo bo zbyt późna była stabilizacja. Z trójki inwestorów TeleFoniki został na placu boju tylko Cupiał. W kolejnych dwóch sezonach na Wisłę nie było mocnych. W 2003 roku zespół prowadzony przez Henryka Kasperczaka wywalczył dublet (mistrzostwo i Puchar Polski), a w kolejnych latach dwa następne mistrzowskie tytuły.

Wysłany: Sob 15:48, 04 Mar 2006

SSA KORONA KOLPORTER KIELCE

MIASTO: Kielce

ROK ZAŁOŻENIA: 1973

BARWY: żółto-czerwone

SUKCESY: Awans do I ligi (2005).

ADRES: 25-659 Kielce, ul. Strycharska 6

TELEFON: 041 361-36-40

STRONA WWW: www.korona-kielce.pl

ADRES E-MAIL: kkp.korona@kolporter.com.pl

WŁADZE KLUBU: prezes zarządu: Wiesław Tkaczuk

TRENERZY: Wieczorek Ryszard, I Trener

HISTORIA KLUBU: 10 lipca 1973 roku z połączenia dwóch klubów Iskra i SHL – kontynuatorów przedwojennych tradycji Granatu i Ludwikowa - powstało Kieleckie Stowarzyszenie Sportowe Korona. W KSS Korona powstały sekcje piłki nożnej, piłki ręcznej, kolarska i motorowa.
W roku 1975 drużyna piłki nożnej wywalczyła pierwszy w historii klubu awans do II ligi pokonując Lubliniankę Lublin, Resovię Rzeszów i Cracovię Kraków. W sezonie 1975/76 Korona zajęła 14 miejsce w II lidze i została zdegradowana. Ponowny awans kielczanie wywalczyli w roku 1982 i występowali w II lidze przez pięć kolejnych sezonów. Najwyższe miejsce Korony w II lidze w tym czasie, to ósma lokata w roku 1985. W roku 1990 Korona wygrała baraż z Ostrovią Ostrów Wielkopolski i znów – do roku 1993 – grała w II lidze.
W roku 1996 sponsorem klubu – wówczas już jednosekcyjnego Miejskiego Klubu Sportowego Sekcja Futbolowa Korona – została firma Nida Gips z Gacek. W efekcie rok później drużyna prowadzona przez trenera Włodzimierza Gąsiora znów znalazła się w II lidze. W sezonie 1998/99 MKS SF Korona zajęła 6 miejsce w II lidze a w Pucharze Polski kielczanie doszli do ćwierćfinału eliminując m.in. Polonię Warszawa i GKS Katowice. W kolejnym sezonie Korona zajęła przedostatnie miejsce w II lidze i znów została zdegradowana.
W sierpniu 2002 roku sponsorem drużyny została firma Kolporter SA, potentat na krajowym rynku dystrybucji prasy. Klub przyjął nazwę Kielecki Klub Piłkarski Kolporter Korona.
29 maja 2004 roku po meczu z krakowskim Hutnikiem Korona zapewniła sobie awans do II ligi. A rok później beniaminek wygrał rywalizację w drugiej lidze i awansował, po raz pierwszy w historii, do ekstraklasy.

Wysłany: Sob 15:45, 04 Mar 2006

MKS POGOŃ SZCZECIN

MIASTO: Szczecin

ROK ZAŁOŻENIA: 1948

BARWY: granatowo-bordowe

SUKCESY: Wicemistrz Polski (1987, 2001); finalista Pucharu Polski (1981, 1982).

ADRES: 71-102 Szczecin ul.Karłowicza 28

TELEFON: 091 486-00-99

STRONA WWW: www.pogonszczecin.pl

ADRES E-MAIL: sekretariat@pogonszczecin.pl

WŁADZE KLUBU: prezes: Zbigniew Koźmiński

TRENERZY: Serrao Jose Carlos, I Trener

HISTORIA KLUBU: 21 kwietnia 1948 roku entuzjaści sportu w Szczecinie powołali do życia Klub Sportowy Sztorm (powstał on z połączenia kilku innych klubów i sekcji sportowych). Klub utrzymywał Okręgowy Związek Zawodowy Transportowców w Szczecinie. Drużyna piłkarska rozpoczęła rozgrywki w klasie C Zachodniopomorskiego OZPN. W 1949 roku decyzją Centrali Związków Zawodowych kluby, będące pod patronatem Związków Zawodowych: Transportowców (Sztorm), Pocztowców (Pocztowy Klub Sportowy), Drukarzy (Drukarz), Cukrowników (Cukrownik), Filmowców, Radiowców, Nafciarzy i Służby Zdrowia zastały połączone w jeden klub sportowy, który przyjął nazwę Klubu Sportowego Związkowiec Szczecin. Dzięki tej decyzji nowy Związkowiec uczestniczył w rozgrywkach klasy A (w miejsce Pocztowego KS).

Kolejne przekształcenia miały miejsce już w roku 1950. W Szczecinie powstał Zarząd Portu, a przy nim Koło Sportowe Kolejarz nr 195 przy Zarządzie Portu Szczecin. 26 listopada 1950 roku podjęto decyzję o włączeniu Sztormu do Koła Sportowego Kolejarz. Wielkim wydarzeniem był mecz rozegrany w 1/8 finału Pucharu Polski (1.5.1950) w Szczecinie z pierwszoligową Unią Chorzów (dzisiejszy Ruch). Późniejsi zdobywcy Pucharu Polski (a tym samym mistrzostwa) - drużyna z Chorzowa - wygrali w Szczecinie 5-1 (0-0).

Drużyna Kolejarza wygrała w roku 1951 rozgrywki w klasie A. Od 1953 roku, po reorganizacji Kolejarz występował w Lidze Międzywojewódzkiej. Drużyna wywalczyła w 1957 awans do drugiej ligi. Bardzo ważną datą w historii klubu jest 19 października 1958 - dzień pierwszego awansu do I ligi. Po 20 (z 22) kolejkach Pogoń prowadziła w tabeli II ligi, mając punkt przewagi nad drugim w tabeli Śląskiem Wrocław. Właśnie tego dnia w Szczecinie doszło do meczu na szczycie, w przedostatniej kolejce Pogoń podejmowała Śląsk. Po bardzo dramatycznym meczu, gdy Pogoń w ostatnich 22 minutach strzeliła rywalowi 3 bramki doprowadzając do remisu 3-3, historyczny awans stał się faktem!

Od tego czasu Pogoń wiele razy spadała i wchodziła do ekstraklasy, w której nieprzerwanie występowała od 1997 do 2003 roku. Występy w drugiej lidze trwały tylko jeden sezon. W 2004 roku "Portowcy" powrócili, w imponujšcym stylu, do ekstraklasy. W jej barwach występowało wielu reprezentantów Polski, ale kibice do tej pory najlepiej pamiętają rekordzistę Leszka Wolskiego - zagrał w Pogoni najwięcej spotkań (348 w latach 1971-87), strzelił też najwięcej goli (88 (w latach 1971-86). W reprezentacjach Polski (A, B, olimpijskiej, młodzieżowej, juniorów) wystąpiło dotychczas 38 zawodników Pogoni, między innymi: Dariusz Adamczuk, Jacek Cyzio, Waldemar Folbrycht, Waldemar Jaskulski, Marcin Kaczmarek, Zenon Kasztelan, Adam Kensy, Maria Kielec, Marek Leśniak, Radosław Majdan, Olgierd Moskalewicz, Grzegorz Niciński, Marek Ostrowski, Kazimierz Sokołowski, Maciej Stolarczyk, Marek Szczech, Henryk Wawrowski, Marek Włoch, Leszek Wolski.

Wysłany: Sob 15:43, 04 Mar 2006

MKS ODRAZ WODZISŁAW ŚLĄSK

MIASTO: Wodzisław Śląski

ROK ZAŁOŻENIA: 1922

BARWY: niebiesko-czerwone

SUKCESY: III miejsce w ekstraklasie (1997).

ADRES: 44-300 Wodzisław Śląski ul. Bogumińska 8

TELEFON: 032 455 13 94

STRONA WWW: www.odra.wodzislaw.pl

ADRES E-MAIL: sekretariat@odra.wodzislaw.pl

WŁADZE KLUBU: prezes: Ireneusz Serwotka

TRENERZY: Fornalik Waldemar, I Trener

HISTORIA KLUBU: W 1922 roku grupa miejscowych entuzjastów piłki nożnej założyła klub sportowy Odra. Inauguracyjny mecz rozegrano na łące przy Leśnicy, w miejscu gdzie obecnie znajduje się Stadion MOSiR-u, kiedyś nazywany ""Aleją"" - to od istniejącej tam wówczas akacjowej alei. Przeciwnikiem Odry był zespół z Gorzyc, a mecz wygrali wodzisławianie 3-2. Boisko, na którym Odra rozgrywała swoje, początkowo towarzyskie mecze, znajdowało się na targowisku przy Grobli i dopiero tuż przed II wojną grano coraz częściej nad Leśnicą.

Po zakończeniu wojny, jeszcze w 1945 roku, piłka nożna zaczęła się szybko odradzać. W tym okresie połączono kilka klubów działających w Wodzisławiu Śląskim i wreszcie w 1948 roku powstał Klub Sportowy Kolejarz. To właśnie w Kolejarzu w latach 50. rozpoczynał swoją karierę Stanisław Oślizło. W roku 1963 Kolejarz połączył się z Górnikiem Wilchwy i powstał Górnik Wilchwy-Wodzisław. Dwa lata później zmieniono nazwę na Górniczy Klub Sportowy Wodzisław Śląski. 30 kwietnia 1966 roku GKS Wodzisław rozegrał na stadionie ""Aleja"" przy ul. Bogumińskiej sparingowy mecz z reprezentacją Polski. Lepsi okazali się kadrowicze wygrywając 4-1. Honorowego gola dla wodzisławian zdobył T.Szyja, a piłkę z siatki musiał wyciągać sam Marian Szeja.

Początek lat 70. to masowy wyjazd zawodników Odry do USA. W tym czasie kierunek ten przyjął także Franciszek Smuda. W latach 1972-76 drużyna GKS Wodzisław występowała zarówno w III lidze jak i - po reorganizacji - w klasach okręgowej i międzywojewódzkiej. W 1974 roku wrócono do dawnej nazwy i od tego roku klub nazywał się GKS Odra Wodzisław Śląski. GKS Odra ponownie awansował do III ligi po sezome 1975/76, by po roku awansować do II ligi. Zatem w latach 1977/78 zespół GKS-u występował po raz pierwszy w II Iidze. W tym samym sezonie drużyna Odry dotarła aż do ćwierćfnału Pucharu Polski. W ćwierćfinale wodzisławianie musieli uznać wyższość Piasta Gliwice przegrywając w Gliwicach 1:2. W tym samym sezonie Odra spadła do III ligi. Po czterech latach gry w III lidze w 1982 roku zespół Odry ponownie awansował do II ligi. W tej, klasie rozgrywek wodzisławianie zadomowili się na 10 lat. W roku 1992 Odra nie zdołała utrzymać się w II lidze. Już jednak po roku ""karencji"" Odra ponownie znalazła się wśród drugoligowców.

4 lutego 1992 roku na Nadzwyczajnym Zebraniu Klubu doszło do kolejnej zmian nazwy. W wyniku przemian polityczno-gospodarczych kopalnia im. 1 Maja przestała być sponsorem strategicznym i dlatego klub stał się Miejskim Klubem Sportowym Odra Wodzisław Śląski. Od 1 lipca 1995 roku zespół przejął trener Marcin Bochynek. Wiosną następnego roku Odra pierwszy raz w historii znalazła się w I lidze. W pierwszoligowym debiucie pokonała Polonię Warszawa 3-1. Sezon 1996/97 zakończyła na 3. miejscu premiowanym grą w Pucharze UEFA, grając jeszcze "po drodze" w Pucharze Intertoto. Trenerzy się od tego pierwszego sezonu zmieniali, Odra pozostaje cały czas I-ligowcem, choć w sezonie 2004/05 zespół z Wodzisławia musiał walczyć w barażach (3:1, 0:1 z Widzewem).

Wysłany: Sob 15:40, 04 Mar 2006

CWE(L)E WARSZAWA

MIASTO: Warszawa

ROK ZAŁOŻENIA: 1916

BARWY: biało-czerwono-czarno-zielone

SUKCESY: Mistrzostwo Polski: 7 (1955, 1956, 1969, 1970, 1994, 1995, 2002), Puchar Polski 12 (1955, 1956, 1964, 1966, 1973, 1980, 1981, 1989, 1990, 1995, 1995, 1997), Superpuchar Polski (1989, 1994, 1997)

ADRES: 00-950 Warszawa ul. Łazienkowska 3

TELEFON: 022 621 18 36

STRONA WWW: www.legia.pl

ADRES E-MAIL: info@legia.pl

WŁADZE KLUBU: prezes: Piotr Zygo

TRENERZY: Wdowczyk Dariusz, I Trener

HISTORIA KLUBU: Początki historii Legii Warszawa wiążą się z Kresami. W 1916 roku wchodzący w skład Legionów żołnierze powołali do życia w lasach koło Maniewicz na Wołyniu Drużynę Sportową Komendy Legionów Polskich ""Legia"". W kwietniu odbyło się zebranie założycielskie Wojskowego Klubu Sportowego. Długo w piłkę nie pograno, gdyż wraz z kolejną rosyjską ofensywą Brusiłowa wojska austro-węgierskie, w tym też i Legiony musiały się wycofać. Tak więc przyszła Legia trafiła do Warszawy, gdzie rozegrała pierwszym mecz w kwietniu 1917 roku z Polonią, remisując 1:1. Wraz z rozformowaniem Legionów i powrotem piłkarzy, pochodzących głównie z Galicji, w rodzinne strony, klub został zmuszony do zawieszenia działalności, aż do marca 1920 roku. Ówczesna Legia nosiła wtedy nazwę Warszawski Klub Sportowy, dwa lata później zmieniając ją na WKS Legia Warszawa.

Liga jeszcze wtedy nie istniała - rozgrywki rozpoczęto 3 marca 1927 roku, zaś pierwszym Prezesem Ligi został szef WKS Legia, gen. bryg. Roman Górecki. Przed wojną Legii, grającej od sierpnia 1930 roku na obiekcie przy ul. Łazienkowskiej - Stadionie Wojska Polskiego im. Józefa Piłsudskiego - nie udało się wywalczyć tytułu mistrza Polski, mimo posiadania w składzie takich asów jak Henryka Martyna, Alfred Nowakowski i Józef Nawrot. Trzykrotnie - w latach 1928, 30, 31 - zajmowała trzecią lokatę, by w 1936 roku opuścić ligę zajmując ostatnią lokatę. Mimo wysiłków ""wojskowym"" nie dane już było powrócić przed wojną do pierwszej ligi.

Od 1945 roku Legia nie zaznała goryczy spadku z ligi, Choć np. w 1950 cudem uniknęła degradacji mając tyle samo punktów co spadające Szombierki Bytom. Już wtedy, od listopada 1949, w wyniku stalinowskiej reorganizacji całego polskiego sportu, klub z Łazienkowskiej przemianowano na CWKS Warszawa. W 1955 był wreszcie tytuł! Mająca w składzie Edwarda Szymkowiaka, Henryka Kempnego i legendę ""wojskowych"" - Lucjana Brychczego drużyna z Łazienkowskiej wyprzedziła jednym punktem Zagłębie Sosnowiec i mogła świętować pierwszy mistrzowski tytuł. Rok później CWKS, powołujący do drużyny piłkarzy w ramach służby wojskowej (co Legii przez lata będzie wypominane...) powtórzył sukces - kibicom w pamięci zapadł przede wszystkim mecz z Wisłą, wygrany przez warszawski klub aż 12:0! Później przyszła era śląskich zespołów i Legia kolejne mistrzostwo zdołała wywalczyć dopiero w 1969 roku.

To już byli inni ludzie, ale wciąż w składzie był Lucjan Brychczy, do dziś związany z Legią, a także Robert Gadocha, Jan Pieszko, Władysław Stachurski, Bernard Blaut i - przede wszystkim - Kazimierz Deyna, piłkarz-symbol. Wywalczony tytuł dał Legii prawo gry w Pucharze Europejskim Mistrzów Krajowych - Legia dotarła tam aż do półfinału, ulegając późniejszemu triumfatorowi Feyenoordowi Rotterdam (w dwumeczu 0:0 i 0:2). Sukces ten ""wojskowi"" zawdzięczają w dużej mierze trenerowi czeskiemu Jaroslavowi Vejvodzie.

Rok później Legia, pod wodzą Edmunda Zientary, powtórzyła sukces. Drugi tytuł i ćwierćfinał PEMK zapowiadały nowe osiągnięcia. Jednakże tych osiągnięć w lidze zabrakło. Trzy wicemistrzostwa i dwa ""brązowe medale"" zdobyte do 1993 roku nie oddawały siły zespołu, który skupiał całą plejadę gwiazd (Mirosław Okoński, Dariusz Dziekanowski, Andrzej Buncol). Legia stała się natomiast etatowym zdobywcą Pucharu Polski, wywalczając to trofeum aż 12 razy!

Z tego okresu w pamięci najbardziej zapadły mecze z Interem Mediolan, a szczególnie ten, wygrany na Łazienkowskiej 3:2, z rajdami Witolda Sikorskiego, do dziś wspominanego przez kibiców z rozrzewnieniem. W 1991 roku w rozgrywkach o Puchar Zdobywców Pucharów Legia dotarła aż do półfinału, bijąc po drodze Aberdeen i Sampdorię. W Genui talentem błysnął Wojciech Kowalczyk, którego dwa gole dały Legii awans i możliwość gry z tworzącym swoją potęgę Manchesterem United. Legia, grająca w osłabionym składzie (niektórzy z uczestników meczu na Łazienkowskiej wystąpili kilka dni później w spotkaniu rezerw swojego klubu...) uległa 1:3, za to z Old Trafford wywiozła remis 1:1.

Początek lat 90. w lidze nie był udany, Legia o mało co wiosną 1992 roku nie spadła z ligi. Za to sezon 1992/93 był wyjątkowy - po porażce 1:3 z Jagiellonią Białystok (oprócz tego meczu ""Jaga"" wygrała w tym sezonie tylko jedno spotkanie!) w klubie pojawił się trener reprezentacji olimpijskiej, Janusz Wójcik i Legia zaczęła grać lepiej, zyskując szansę zdobycia tytułu. W 1993 roku Legia, po zwycięstwie 6:0 nad Wisłą w Krakowie, zakończyła rozgrywki na pierwszym miejscu. Mecz ten, podobnie jak i zwycięstwo ŁKS Łódź nad Olimpią Poznań 7:1, wywołał nieprzewidziane reperkusje i stał się przyczynkiem do podjęcia przez Zjazd Delegatów PZPN niezwykle kontrowersyjnej decyzji odbierającej Legii i ŁKS punkty. W wyniku tego mistrzem Polski został Lech Poznań, Legia spadła na drugie miejsce, tracąc możliwość gry w Pucharze Mistrzów. Co więcej, w sprawę wmieszała się UEFA, która wykluczyła na jeden sezon z rozgrywek pucharowych i Legię i ŁKS. Decyzja zjazdowa, mająca wielu przeciwników w samym PZPN, spowodowała konflikt i nieprzychylne nastawienie kibiców Legii do Związku, nie mogących pogodzić się z utratą tytułu, wywalczonego po tak długiej przerwie. Sprawa ""mistrza 1993"" być może znajdzie jeszcze inne zakończenie - zmianę decyzji w sprawie Legii i ŁKS jest władne podjąć Walne Zgromadzenie Delegatów PZPN.

W następnym sezonie, mimo, iż Legia wystartowała z bagażem trzech minusowych punktów (jedna z kar za rok 1993), warszawianom udało się wywalczyć tytuł mistrzowski. Ostatni mecz z Górnikiem Zabrze przeszedł do historii polskiej piłki. Gol Adama Fedoruka dał ""wojskowym"" upragniony remis 1:1 i mistrzostwo; wynik ten został odebrany w Zabrzu fatalnie - winą za utratę tytułu obarczono kończącego karierę sędziego Sławomira Redzińskiego, który zasłużenie wyrzucił z boiska trzech piłkarzy gości. W tym czasie w klubie był już Janusz Romanowski, za czasów którego Legia osiągnęła ćwierćfinał Ligi Mistrzów, eliminując IFK Goeteborg i Blackburn Rovers i Rosenborg Trondheim. W 1997 roku sekcję piłkarską przejął koncern Daewoo. Legia przekształciła się w spółkę akcyjną, przyjmując nazwę Legia Daewoo. W przedziwnych okolicznościach piłkarzom tytuł wymknął się z rak w sezonie 1996/97 - prowadząc na pięć minut przed końcem w decydującym meczu z Widzewem Łódź 2:0 warszawianie przegrali 2:3! Warszawscy kibice po tej dotkliwej porażce musieli czekać kilka lat na kolejny sukces swojej drużyny. W końcu w sezonie 2001/2002 po raz siódmy w historii stołecznemu klubowi udaje się wywalczyć trofeum mistrza kraju.

Wysłany: Sob 15:33, 04 Mar 2006

LECH POZNAŃ

MIASTO: Poznań

ROK ZAŁOŻENIA: 1922

BARWY: niebiesko - białe

SUKCESY: Mistrz Polski (1983,1984,1990,1992,1993), Puchar Polski (1982, 1984, 1988, 2004), Superpuchar Polski (1990,1992, 2004)

ADRES: 60-320 Poznań ul. Bułgarska 5/7

TELEFON: 061 867 30 61

STRONA WWW: www.lech.poznan.pl

ADRES E-MAIL: lech@lech.poznan.pl

WŁADZE KLUBU: prezes Radosław MAJCHRZAK

TRENERZY: Michniewicz Czesław, I Trener

HISTORIA KLUBU: Rodowód Lecha sięga dziejów organizacji, która nie była bezpośrednio związana ze sportem: Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży. W końcu w 1920 roku młodzi postanowili wystąpić z mało aktywnej organizacji i utworzyć własną drużynę futbolową. Zarejestrowanie klubu przypadło prawdopodobnie na niedzielę 19 marca 1922 roku. Z tą datą wiążą się zatem oficjalne narodziny Lecha. Już 4 sierpnia 1922 roku zmieniono nazwę na Towarzystwo Sportowe Liga Dębiec, a we wrześniu udało się wydzierżawić teren na boisko przy ul. Grzybowej.

17 września 1922 roku rozegrano pierwsze spotkanie, zakończone remisem 1:1. Rywalem była Sparta Poznań. Oczywiście zespół musiał rozpocząć rozgrywki od najniższej klasy rozgrywkowej w tamtym okresie była to C-klasa. Po czterech latach w 1928 roku udało się zdobyć awans o szczebel wyżej do B-klasy. Na promocję do grona najlepszych drużyn okręgu przyszło jeszcze poczekać do 1932 roku, kiedy to zrządzenie regulaminu pozwoliło Lidze znaleźć się w A-klasie, z której można było uzyskać prawo startu w eliminacjach do I ligi państwowej. Przed wojną dębieckim piłkarzom to się nie udało, jednak nastąpił kolejny ważny moment w dziejach klubu. Jesienią 1933 roku powołano do życia Klub Sportowy Kolejowego Przysposobienia Wojskowego Poznań, w skrócie KPW.

W 1945 roku, tuż po zakończeniu wojny, działacze zaczęli szukać możliwości wznowienia życia sportowego w mieście. Pierwszym reaktywowanym klubem w mieście był Lech! W 1947 roku Polski Związek Piłki Nożnej podjął decyzję o utworzeniu ekstraklasy. Eliminacje trwały przez cały rok. KKS trafił do bardzo silnej grupy, w której zajął 4. miejsce, a awans do ligi uzyskiwały tylko trzy. Poznaniacy złożyli jednak protest, a PZPN na specjalnym posiedzeniu postanowił powiększyć ligę do 14 zespołów, wraz z KKS i Widzewem Łódź. Te zespoły spotkały się zresztą w pierwszym meczu sezonu. Było to oczywiście pierwsze historyczne spotkanie KKS w I lidze. Łodzianie wygrali 4:3. W ekstraklasie zespół grał do 1957 roku. W tamtym okresie o sile zespołu decydował przede wszystkim Teodor Anioła, zawodnik, który zdobył dla Lecha najwięcej bramek w historii 141. Był także trzykrotnym �królem strzelców� polskiej ligi (1949-51). Przez półtora roku tworzył słynny tercet ABC, wraz z Edmundem Białasem i Henrykiem Czapczykiem. Tak utworzony atak był postrachem dla wszystkich zespołów w kraju. W tamtym okresie dwa razy udało się zająć w lidze 3. miejsce.

Rok 1957 jest ważny jeszcze z jednego powodu. Wówczas klub otrzymał nazwę Lech, kilka miesięcy później przemianowaną na KKS Lech. Jeszcze w 1960 roku udało się powrócić Lechowi do I ligi, jednak w 1963 roku zespół został zdegradowany aż na dziewięć lat. Nie obyło się także bez spadku do III ligi, zwanej wówczas Ligą Międzywojewódzką. Najbardziej spektakularny sukces odniósł trener Jerzy Kopa, którzy przeniósł się z Szombierek Bytom. Objął zespól w 1976 r., gdy ten był na ostatnim miejscu w tabeli. Zabrał piłkarzy na zgrupowanie w Błażejewku, stąd wydarzenia z tamtego sezonu nazywane są �Cudem w Błażejewku�. Tylko cud bowiem sprawił, że Lech utrzymał się w lidze, a rok później wywalczył awans do europejskich pucharów, zajmując 3. miejsce!

Debiut na europejskiej arenie nastąpił 13 września 1978 roku przeciwnikiem był niemiecki MSV Duisburg. Była to surowa lekcja futbolu Lech przegrał 0:5 i 2:5.Kolejne sukcesy wiążą się już z nazwiskiem Wojciecha Łazarka, który objął zespół w 1980 roku. W tym samym roku drużyna była w finale Pucharu Polski (przegrała w Częstochowie Legią 0:5). Dwa lata później udało się to trofeum wywalczyć po wygranej we Wrocławiu nad Pogonią 1:0. 1983 i 84 rok, to niepodzielne rządy �Kolejorza� w kraju. Dwa mistrzostwa Polski i kolejny puchar, występy na europejskich boiskach z takim zespołami, jak: Aberdeen, Athletic Bilbao czy FC Liverpool.

W 1988 roku Lech zdobył kolejny puchar tym razem udało się pokonać w finale w Łodzi Legię po serii rzutów karnych. W tym samym roku odbył się także najbardziej emocjonujący pojedynek Lecha w historii jego występów w pucharach. W drugiej rundzie poznaniacy trafili na słynną hiszpańską Barcelonę, prowadzoną przez Holendra Johana Cruyffa, a w ataku z Anglikiem Gary Linekerem. W obu meczach był remis 1:1, a zatem o wszystkim decydowały rzuty karne. Lech miał ogromną szansę na wygraną, ale jej nie wykorzystał.

W 1990, 92 i 93 r. poznaniacy sięgali po mistrzostwo kraju. Najlepsze spotkanie poprzedniej dekady �Kolejorz� rozegrał właśnie jesienią 1990 roku. Pokonał wówczas na stadionie przy ul. Bułgarskiej francuski Olympique Marsylia 3:2. W rewanżu było już gorzej większość zawodników narzekała we Francji na zatrucie pokarmowe, a Francuzi rozgromili poznaniaków 6:1. Od 1993 roku każdy kolejny sezon był już gorszy od poprzedniego. Klub borykał się z olbrzymimi kłopotami finansowymi musiał sprzedawać kolejnych zawodników, by przetrwać. W końcu czara goryczy się przelała w 2000 roku Lech po 28 latach opuścił szeregi ekstraklasy. Pierwszy sezon w II lidze był katastrofalny. Niewiele brakowały by drużyna znalazła się na samym dnie, czyli w III lidze. Ogromnym wysiłkiem udało się jednak uratować przed degradacją, a dziś już wiadomo, że Lech wychodzi powoli na prostą. Powrócił bowiem do ekstraklasy.

Oprac. klubowe, Maciej Henszel (Gazeta Wyborcza) W 2004 roku Lech zdobył Puchar Polski wygrywając w meczach finałowych z Legią Warszawa (2:0, 0:1) oraz Superpuchar Polski.

Wysłany: Sob 15:31, 04 Mar 2006

KSP POLONIA WARSZAWA SSA

MIASTO: Warszawa

ROK ZAŁOŻENIA: 1911

BARWY: czarno-biało-czerwono-czarne

SUKCESY: Mistrzostwo Polski (1946, 2000), Puchar Polski (1952, 2001) Puchar Ligi (2000), Superpuchar Polski (2000)

ADRES: 00-206 Warszawa ul. Konwiktorska 6

TELEFON: 022 887 65 80

STRONA WWW: www.wielkapolonia.pl

ADRES E-MAIL: ksppolonia@home.pl

WŁADZE KLUBU: Członkowie zarządu: Romuald Pindelski i Waldemar Skorupka

TRENERZY: Żurek Jan, I Trener

HISTORIA KLUBU: Losy Polonii są zmienne, w okresie międzywojennym bez wielkich sukcesów, ale na pewno nie gorzej od lokalnego rywala - Legii. Klub był powszechnie szanowany, a na trybunach gościli ludzie "z towarzystwa" i wpływowi politycy (prezesem był gen. Kazimierz Sosnkowski). 10 ligowych sezonów, w tym udział w premierowych rozgrywkach nie dały "Czarnym Koszulom" pozycji lepszej niż 4. Tuż po wojnie największy sukces i zarazem jedna z ostatnich chwil świetności. Drużyna prowadzona przez Zenona Pieniążka z uczestnikiem MŚw'38 - Władysławem Szczepaniakiem, i znakomicie broniącym Henrykiem Boruczem oraz ze zdobywcami 7 goli Jerzym Szularzem i Tadeuszem Świcarzem ograła faworytów mistrzostw, w tym (na jej własnym stadionie) krakowską Wisłę. Potem było już znacznie gorzej, władze nie pamiętały, że klub założono jeszcze w 1912 roku, w trudnych latach zaboru.

Nie chciano pamiętać zasług Polonii nie tylko dla sportu, ale i dla podtrzymywania narodowego ducha. Polonię kojarzyli komuniści wyłącznie z przedwojennym prezesem generałem Sosnkowskim i kolorem koszul - Czarnym, a więc niewątpliwie faszystowskim. Aby zespół był klasowo poprawny znaleziono mu "komunistycznego sponsora" - kolejarzy. Wybór niezwykle niekorzystny bo stawiający klub daleko poza najsilniejszymi - wojskiem, milicją, górnictwem i przemysłem ciężkim. "No gdzie szli w pochodzie pierwszomajowym kolejarze? Zawsze na końcu!" tłumaczą upadek klubu ludzie związani z Polonią. Faktycznie, lecz w tym samym czasie poznański "Kolejorz" zdobywał laury, a jego kibice (w przeciwieństwie do Polonistów) dumni są ze swej "kolejarskiej" przeszłości. Określenie "Kolejarze" jest dla ludzi z Konwiktorskiej obelgą, a dla Poznaniaków okrzyk "KOLEJORZ" bojowym hasłem.

Gdy nieuchronnie nadchodziło najgorsze zdarzyło się również to co w klubowej historii jest już legendą. Po raz drugi stadion Legii (w 1946 roku Polonia grała tam mecz o mistrzostwo z AKS-em Chorzów) okazał się szczęśliwy dla Czarnych Koszul. W finale Pucharu Polski Polonia pokonała Legię i zamknęła tym samym ostatni na długie lata pierwszoligowy sezon. Gwoli sprawiedliwości klub, którego sekcja piłkarska popadła w ruinę (ponoć z przyczyn wyłącznie politycznych) szczycił się mistrzami olimpijskimi w lekkiej atletyce: Ireną Szewińską i Władysławem Komarem, oraz jednym z ulubieńców całej sportowej Polski, motorowodniakiem Waldemarem Marszałkiem.

Powrót do I ligi nastąpił po 31 latach. Latach włóczęgi po drugo i trzecioligowych boiskach, nieudanej próbie fuzji z Polamem, oklaskiwaniu sukcesów swoich zespołów młodzieżowych i zazdrosnemu oglądaniu swoich byłych piłkarzy będącymi gwiazdami w innych klubach (Dariusz Dziekanowski). W latach 90-ych działacze z Konwiktorskiej mogli mówić już nie tylko o nieodżałowanym Szczepaniaku i "Dzieciach Stolicy" z 1946 roku. Niemal niepostrzeżenie powstał silny zespół złożony z młodych piłkarzy (Dźwigała, Wędzyński) wspieranych przez weteranów ligi, eks Gwardzistów Wiesława Rutkowskiego i Stanisława Terleckiego. Trener Mirosław Jabłoński, który w sezonie 92/93 wprowadził klub do I ligi był bohaterem, niestety krótko. Brakowało pieniędzy, sponsor klubu Marek Wielgus na próżno szukał wsparcia u innych biznesmenów, a wiceprezes Jerzy Piekarzewski sprowadzał na Konwiktorska coraz to nowych dobroczyńców, ale ani oni, ani sprowadzony z Niemiec trener Stefan Majewski oraz wypożyczeni z Legii gracze nie uratowali Polonii przed spadkiem. Wbrew najczarniejszym scenariuszom (w które wplotła się także tragiczna śmierć Marka Wielgusa) Polonia powróciła do I ligi po 2 latach.

Rządy w sekcji piłki nożnej objął człowiek sukcesu polskiej piłki - Janusz Romanowski. Już w sezonie 1999/00 powtórzył sukces z czasów gdy był sponsorem... Legii. Praca menedżera Jerzego Engela i trenera Dariusza Wdowczyka dały im efekt jakiego nie osiągnęli wcześniej w Legii jako trener i piłkarz. Pomogła im stabilna sytuacja klubu, znakomite transfery (min. Olisadebe, Kiełbowicz, Wieszczycki) i wreszcie szczęśliwy dla Czarnych Koszul stadion... Legii. Najpierw w finale Pucharu Ligi Poloniści pokonali 2 do 1 Legię, a następnie brakujące im do mistrzostwa punkty zdobyli także na Łazienkowskiej (3 do 0 z Legią). Rok później do bogatej kolekcji trofeów "Czarne Koszule" dołożyły Puchar Polski po wygraniu rywalizacji w finałowych meczach z Górnikiem Zabrze.

Wysłany: Sob 15:28, 04 Mar 2006

KS CRACOVIA SSA

MIASTO: Kraków

ROK ZAŁOŻENIA: 1906

BARWY: biało-czerwone

SUKCESY: Mistrzostwo Polski (1921, 1930, 1932, 1937, 1948),
wicemistrzostwo Polski (1934, 1949)

ADRES: ul. Wielicka 101, 30-552 Kraków

TELEFON: 012 292 91 00

STRONA WWW: www.cracovia.pl

ADRES E-MAIL: klub@cracovia.pl

WŁADZE KLUBU: prezes: Janusz Filipiak

TRENERZY: Mikulski Albin, I Trener

HISTORIA KLUBU: 4-6 czerwca 1906 rok - narodziny krakowskiej piłki nożnej. Goszczš wtedy w Krakowie dwie najlepsze drużyny lwoskie: Czarni i IV Gimnazjum. Przeciwnikami tych drużyn sš zespoły złożone z młodzieży krakowskiej: pó�niejsi "białoczerwoni" i "akademicy", którzy na wniosek Józefa Lustgartena przyjmujš barwy miejskie niebiesko-białe oraz nazwę: Akademicki Klub Footbolowy "Cracovia". 13 czerwca 1906 - "Nowa Reforma" informuje o działaniach dotyczšcych organizowania krakowskiej drużyny piłkarskiej. Z istniejšcych już dwóch drużyn utworzono jednš. Nowy Klub piłkarski przjmuje nazwę "Cracovia" i barwy biało-czerwone. Rok 1910 - "Cracovia" otrzymuje tytuł drużyny I Klasy Austriackiej, co jest szczególnym wyróżnieniem. Rok 1911 - "Cracovia", której prezesem jest Stanisław Kopernicki, staje się współzałożycielkš Autonomicznego Zwišzku Piłki Nożnej. Rok 1912 - Drużyna uzyskuje własne boisko u wylotu Błoń. Odtšd rozpoczyna tu regularne zawody. Lata 1913 - 1914 - "Cracovia" bierze udział w meczach o mistrzostwo Galicji. Lata 1918 - 1921 - Lata �wietno�ci "białoczerwonych", którzy zaliczajš się do najlepszych drużyn piłkarskich w odrodzonej Polsce. W pierwszych mistrzostwach Polski roku 1921 drużyna krakowska wygrywa siedem spotkań, a tylko jedno (z Wartš Poznań) remisuje. Siedmiu zawodników (Gintel, Styczeń, Cikowski, Synowiec, Mielech, Kałuża i Sperling) gra w reprezentacji Polski w pierwszym meczu międzypaństwowym z Węgrami. Lata 1922 - 1925 - "Cracovia" nie reprezentuje okręgu krakowskiego w finałach mistrzostw Polski. Rok 1930 - "Cracovia" zdobywa tytuł mistrza Polski. Rok 1932 - "Cracovia" ponownie mistrzem Polski. Rok 1936 - Drużyna po raz pierwszy spada do drugiej ligi. Rok 1937 - Ponowny sukces, "Cracovia" zdobywa czwarty już tytuł mistrza Polski. Lata 1939 - 1945 - Rozgrywki Konspiracyjne na boiskach oddalonych od miasta. Styczeń 1945 roku - nowy rozdział historii "białoczerwonych" rozpoczyna towarzyski mecz z "Wisłš". Rok 1948 - Wznowienie rozgrywek ligowych. "Cracovia" i "Wisła" uzyskujš jednakowš ilo�ć punktów a trzeci dodatkowy mecz na boisku "Garbarni" przynosi "białoczerwonym" pišty tytuł mistrzowski. Rok 1949 - "Cracovia" wicemistrzem Polski. Rok 1950 - Poczštek kryzysu. Rok 1954 - Po zajęciu jedenastego miejsca "Cracovia" opuszcza szeregi ekstraklasy. Lata 1982 - 84 - "Cracovia" po raz ostatni w I lidze. 2004 - Cracovia zajmuje trzecie miejsce w drugiej lidze, a w meczach barażowych o ekstraklasę dwukrotnie wygrywa po 4:0 z Górnikiem Polkowice. "Pasy" ponownie w pierwszej lidze! źródło: www.cracoviakrakow.com

Wysłany: Sob 15:23, 04 Mar 2006

GÓRNIK ŁĘCZNA

MIASTO: Łęczna

ROK ZAŁOŻENIA: 1979

BARWY: czarno-zielone

SUKCESY: Awans do I ligi (2003).

ADRES: Al. Jana Pawła II 13, 21-010 Łęczna

TELEFON: 081 752 17 40

STRONA WWW: www.gksgornik.leczna.pl

ADRES E-MAIL: gornikleczna@liga-polska.pl

WŁADZE KLUBU: prezes: Zbigniew KRASOWSKI

TRENERZY: Łapa Tadeusz, I Trener

HISTORIA KLUBU: Klub GKS "Górnik" powstał 20 wrzesnia 1979 roku na zebraniu założycielskim w Łęcznej. Pierwszym prezesem wybrano mgr. inż. Włodzimierza Mięsowicza. Jedyna sekcja nowo powstałego klubu była piłka nożna. W 1981 roku powołano do życia sekcje zapasów i brydża sportowego, zas pięć lat później także piłki siatkowej mężczyzn. Największe sukcesy przyszły w latach 1987-1990, kiedy to w czterosekcyjnym klubie, aż trzy występowały w II lidze - piłka nożna, brydż sportowy i piłka siatkowa. Głównym sponsorem klubu był wówczas Zakład Robót Górniczych w Łęcznej. W 1989 r. prezesem został dr inż. Stanisław Stachowicz, główny inżynier ds. bhp w KWK "Bogdanka", skąd kierował pracą w klubie. To własnie KWK przejęła w 1990 roku obowiązki sponsora GKS-u.

Lata 1990-1992 były jednak bardzo trudne dla kopalni, a tym samym i dla klubu. "Górnik" był w defensywie - rozwiązano, grającą w drugiej lidze, drużynę piłki siatkowej mężczyzn, podobny los spotkał także sekcję brydża sportowego. Kryzys został jednak przezwyciężony, kopalnia powoli zaczęła wychodzić na prosta. W 1991 roku Stanisław Stachowicz, pozostajac w dalszym ciagu prezesem "Górnika", objał stanowisko dyrektora kopalni. Jego obowiazki w klubie przejał wiceprezes urzędujacy - inż. Waldemar Piotruk. KWK "Bogdanka" SA jest obecnie jedyną zyskowną kopalnią w Polsce. Ten fakt sprawia, iż sytuacja klubu jest dobra, co uwidacznia się rozwojem bazy sportowej i osiagnięciami zawodników. Najmłodszą sekcją jest, powstała w 1995 roku, sekcja tenisa ziemnego. W 1997 r. oddano do użytku halę sportową, z doskonale wyposażoną siłownią, służące łęczyńskim piłkarzom i zapaśnikom. W 1998 r. odbyły się w niej Młodzieżowe Mistrzostwa Polski o Puchar PKOl w zapasach stylu wolnego.

Oczkiem w głowie zarządu klubu jest jednak piłka nożna. Swój pierwszy - historyczny - awans do II ligi piłkarze "Górnika" wywalczyli w czerwcu 1988 roku. Niestety, był to tylko roczny pobyt zawodników GKS w tej klasie rozgrywek. Ponowny awans miał miejsce w sezonie 1995/96, kiedy to, wyraźnie dystansując rywali, "Górnik" zajał pierwsze miejsce w tzw. grupie "lubelskiej" III ligi. Po poczatkowych niepowodzeniach, sezon 1996/97 GKS ukończył na dziewiątym miejscu, natomiast trzy następne w scisłej czołówce - na trzecim miejscu.

W sezonie 2002/03 piłkarze Górnika Łęczna również zajęli trzecie miejsce w rozgrywkach 2. ligi. Dało im to prawo gry w barażach o ekstraklasę. W decydujących spotkaniach zespół prowadzony przez Jacka Zielińskiego dwukrotnie pokonał Zagłębie Lubin (1:0 u siebie i 2:1 na wyjeździe). Bohaterem okazał się Paweł Bugała, który strzelił wszystkie trzy bramki dla Górnika. Po raz pierwszy w historii, zespół z Łęcznej awansował do pierwszej ligi, w której gra już trzeci sezon.

Wysłany: Sob 15:21, 04 Mar 2006

GÓRNIK ZABRZE

MIASTO: Zabrze

ROK ZAŁOŻENIA: 1948

BARWY: biało-niebiesko-czerwone

SUKCESY: Mistrzostwo Polski 14 (1957, 1959, 1961, 1963, 1964, 1965, 1966, 1967, 1971, 1972, 1985, 1986, 1987, 1988), Puchar Polski 6 (1965, 1968, 1969, 1970, 1971, 1972), Superpuchar Polski (1988),

ADRES: 41-800 Zabrze ul. Roosevelta 81

TELEFON: 032 271 49 26

STRONA WWW: www.gornikzabrze.pl

ADRES E-MAIL: gornikzabrze@gornikzabrze.pl

WŁADZE KLUBU: prezes: Jerzy Frenkiel

TRENERZY: Komornicki Ryszard, I Trener

HISTORIA KLUBU: Wraz z powrotem Zabrza do Polski odrodził się w tym mieście polski sport wyczynowy. Prapoczątki Górnika to powstały w 1946 roku KS Zjednoczenie. Wkrótce organizacja ta, oparta na przemyśle węglowym, połączyła się z KS Zabrze, w 1948 roku dając podwaliny pod dzisiejszy klub - siły połączyły Skra, Pogoń, Concordia i właśnie Zjednoczenie, tworząc ZS Górnik.

W 1952 roku zespół piłkarski awansował do II ligi, którą w efekcie reorganizacji rozgrywek opuścił w 1953 roku (tylko na jeden sezon). W 1957 roku Górnik zabłysnął pierwszym tytułem mistrza Polski, wystąpił też w finale Pucharu Polski. Wspaniały rekord zabrzan z lat 1963-67 nie został pobity do tej pory - Górnik w tym czasie 5-krotnie zdobywał mistrzostwo kraju.Zabrzanie także w późniejszym okresie odgrywali znaczącą rolę w polskiej lidze, ale kibice najlepiej zapamiętali europejskie boje górników.

W 1964 roku z Pucharu Europy ekipa zabrzańska odpadła po trzech spotkaniach z praską Duklą (1-4, 3-0, 0-0) w efekcie... losowania. W sezonie 1967/68 już w ćwierćfinale Pucharu Europy zmierzył się i odpadł z późniejszym triumfatorem Manchesterem United (0-2, 1-0). Największe osiągnięcie Górnika to występ w finale Pucharu Zdobywców Pucharów w 1970 roku, kiedy lepszy okazał się Manchester City. Do tej pory mecz z Manchester City to jedyny występ polskiego klubu w finale europejskiego pucharu, a gol Stanisława Oślizły jedyną bramką strzeloną w finałach przez Polaka.

Także następne lata były dla Górnika udane - od 1971 roku do 1988 roku zespół jeszcze sześciokrotnie sięgał po tytuł mistrza kraju, dwukrotnie zdobył Puchar Polski, raz Superpuchar Polski, zagrał też w ćwierćfinale Pucharu Europy w 1989 roku. W 1994 roku zabrzanie byli bliscy powrotu na mistrzowski tron i zdobycia 15. tytułu, ale w najważniejszym spotkaniu na stadionie Legii zremisowali z warszawianami 1-1 i szansa uciekła. W ekipie Górnika grali wtedy srebrni medaliści Igrzysk Olimpijskich w Barcelonie - Kłak w bramce oraz Brzęczek, Wałdoch, Staniek, Koseła i Mielcarski.

10 razy piłkarze Górnika byli laureatami konkursu redakcji Sport ""Złote Buty"" (w tym Oślizło czterokrotnie), 4 graczy to laureaci konkursu ""Piłkarz Roku"" (dwukrotnie Włodzimierz Lubański), siedmiokrotnie futboliści z Zabrza byli ""królami strzelców"" I ligi (czterokrotnie Lubański), piłkarze Górnika zdobyli 11 medali olimpijskich i 6 medali mistrzostw świata. Górnik dał do reprezentacji Polski 54 piłkarzy (rekordzistą jest Lubański - 75 występów, 48 goli). Trudnym do pobicia będzie specyficzny rekord klubu z Zabrza - po mistrzostwo Polski sięgał 14 razy w okresie 31 lat (1957-8 Cool

. Pamiętac tez trzeba, że w sezonie 1978/79 Górnik grał nawet w II lidze... Od 1 sierpnia 1996 roku sekcja piłkarska Górnika przyjęła nową formę prawną stając się sportową spółka akcyjną.

Wysłany: Sob 15:19, 04 Mar 2006

GROCLIN DYSKOBOLIA SSA

MIASTO: Grodzisk Wielkopolski

ROK ZAŁOŻENIA: 1922

BARWY: biało-zielone

SUKCESY: Wicemistrzostwo Polski (2003, 2005), Puchar Polski (2005).

ADRES: 62-065 Grodzisk Wielkopolski ul. Sportowa 2

TELEFON: 061 443 62 50

STRONA WWW: www.dyskobolia.com.pl

ADRES E-MAIL: biuro@dyskobolia.com.pl

WŁADZE KLUBU: prezes: Zbigniew Drzymała

TRENERZY: Liczka Werner, I Trener

HISTORIA KLUBU: Początki grodziskiego sportu to działalność Towarzystwa Gimnazjalistów, która skupiała w swych szeregach młodzież uczącą się w Kościanie i Wolsztynie. W Kościanie istniał klub sportowy Hellada i ten fakt stał się dla działaczy z Grodziska inspiracją do powstania klubu sportowego. Stało się to w roku 1922. Klub przyjął nazwę Dyskobolia, w herbie ma sylwetkę dyskobola, znaną ze słynnej rzeźby Nyrona.

Jak to przeważnie bywa wszystko zaczęło się od piłkarzy. Pierwszy mecz z Unitasem w Wolsztynie zakończył się wysoką porażką aż 0-10. Wkrótce doszło do połączenia z innym grodziskim klubem - Florencją, skupiającą młodzież rzemieślniczą i kupiecką miasta. Wyniki były stopniowo coraz lepsze, ale przed II wojną światową nigdy nie udało się piłkarzom Dyskobolii awansować chociażby do klasy A. W tamtym okresie w klubie istniała jednak nie tylko piłka nożna. W Dyskobolii uprawiano także lekkoatletykę, tenis ziemny i stołowy, a tuż przed wybuchem II wojny światowej próbowano organizować zawody motocyklowe.

Nowa era w dziejach klubu rozpoczęła się w 1993 roku - w klubie pojawił się wtedy Zbigniew Drzymała - właściciel firmy Inter Groclin Auto, fabryki tapicerki samochodowej. Rok później nastąpiło połączenie Dyskobolii z występującym w klasie makroregionalnej Orkanem Ptaszkowo i od tej chwili datowany jest stały postęp grodziskiego klubu, który od lipca 1996 roku nosi oficjalną nazwę Groclin/Dyskobolia Grodzisk Wlkp. Poczynając od występów w klasie regionalnej klub, rok po roku systematycznie szedł w górę futbolowej drabinki, by w 1997 roku po raz pierwszy wywalczyć sobie miejsce w ekstraklasie. Nie cieszył się nią jednak długo, ponieważ na końcu rozgrywek klub znajdował się na trzecim od końca miejscu w tabeli i musiał spaść do drugiej ligi. Tam natomiast grodziscy piłkarze spisywali się bardzo dobrze i wywalczyli sobie zasłużony powrót do najwyższej klasy rozgrywkowej w Polsce. W pierwszej lidze Groclin już dwukrotnie zdobył wicemistrzostwo Polski (2003, 2005) oraz wywalczył Puchar Polski (2005).

Wysłany: Sob 15:16, 04 Mar 2006

GKS BEŁCHATÓW

MIASTO: Bełchatów

ROK ZAŁOŻENIA: 1977

BARWY: biało-zielono-czarne

SUKCESY: finalista Pucharu Polski (1996, 1999).

ADRES: ul. Sportowa 3, 97-400 Bełchatów

TELEFON: 044 635 03 55

STRONA WWW: www.gksbelchatow.com

ADRES E-MAIL: gks@gksbelchatow.com

WŁADZE KLUBU: Prezes: Jerzy Ożóg

TRENERZY: Lenczyk Orest, I Trener

HISTORIA KLUBU: Walne zebranie tego klubu w październiku 1977 roku podjęło uchwałę przekazującą sekcję piłki nożnej do klubu pod nazwą Górniczy Klub Sportowy "Węgiel Brunatny" Bełchatów. Formalne przekazanie nastąpiło 26 listopada 1977 roku. Pierwszy zarząd nowego klubu pod przewodnictwem Antoniego Galasa przejął drużynę piłki nożnej występującą w klasie "A". Na pierwszy awans do rozgrywek centralnych w III lidze przyszło czekać do sezonu 1981/82. Istotną dla Klubu datą jest 27 styczeń 1983 roku, kiedy uchwalono uproszczenie jego nazwy. Od tamtego dnia nazwa Klubu brzmi: Górniczy Klub Sportowy "Bełchatów". Sezon 1986/87 doskonale pamiętają kibice z Bełchatowa. Przede wszystkim awans GKS do II ligi. Prowadząc od samego początku rozgrywek zespół z Bełchatowa niezagrożony awansował do wyższej klasy rozgrywkowej. W sezonie (1990/91) drużyna GKS "Bełchatów" ponownie znalazła się w czołówce rozgrywek III ligi, zaś rok później pod kierunkiem trenera Zbigniewa Lepczyka drugi raz w historii Klubu awansowała do II ligi. Historyczny dla Górniczego Klubu Sportowego "Bełchatów" był sezon 1994/95. W wielkim stylu, prowadząc w tabeli rozgrywek przez niemal cały sezon "brunatni" piłkarze awansowali do I ligi. Ostatni mecz sezonu właśnie z Pogonią Szczecin po dramatycznej walce wydźwignął GKS "Bełchatów" ze strefy spadkowej na 13 miejsce w tabeli i pozwolił jej kontynuować I-ligowe boje w sezonie 1996/97. W mijającym roku górnicza jedenastka odniosła jeszcze jeden znaczący sukces w postaci awansu do finału Pucharu Polski (0:1 z Ruchem Chorzów). Rok później GKS został zdegradowany do II ligi. Wiosną 1999 roku Bełchatów ponownie spadł z ekstraklasy, ale awansował do finału Pucharu Polski (0:1 z Amiką Wronki). Na kolejny awans do grona najlepszych polskich zespołów kibice GKS-u musieli czekać sześć lat. W sezonie 2004/05 GKS zajął drugie miejsce w drugiej lidze.

Wysłany: Sob 15:13, 04 Mar 2006

ARKA GDYNIA

ADRES: ul. Olimpijska 5, 81-538 Gdynia

TELEFON: 058 690 60 15

STRONA WWW: www.arka.gdynia.pl

ADRES E-MAIL: ssa@arka.gdynia.pl

WŁADZE KLUBU: Prezes: Jacek Milewski

TRENERZY: Wąsikiewicz Wojciech, I Trener

HISTORIA KLUBU: 1929 - Grupa robotników i pracowników umysłowych Gdyńskiego Portu powołuje do życia Klub Sportowy Gdynia - protoplastę futbolu gdyńskiego 1932 - Otwarcie reprezentacyjnego stadionu na Polance Redłowskiej (dziś prz ul.Ejsmonda) - kolebki Żółto - Niebieskich

1934 - Przy Urzędzie Morskim i Administracji Portowej powstaje K.S. "Kotwica" Gdynia, kolejna jednostka organizacyjna, z której wywodzi się dzisiaj ARKA. 1946 - Powstaje Rybacki Klub Sportowy "MIR", z którego w prostej linii wywodzi się dzisiejsza ARKA. Wśród założycieli jest m.in. Józef Barbachen związany z klubem do dnia dzisiejszego. 1952 - Szczególna data w historii klubu z uwagi na fakt, iż po raz pierwszy w jego nazwie pojawia się tak drogie całym pokoleniom Gdynian słowo ARKA. Oficjalna nazwa klubu brzmi wówczas : K.S. Kolejarz "ARKA" Gdynia. 1953 - Historyczny awans do III Ligi. Od tego momentu ARKA nigdy nie grała w niższej klasie. 1960 - Pierwszy w dziejach klubu awans do II Ligi po dramatycznym boju z Hutnikiem Nowa Huta, gdzie wobec nierozstrzygniętego rezultatu o promocji ARKI zadecydował rzut monetą. 1974 - Historyczny, pierwszy awans do Ekstraklasy. 1979 - ARKA jako pierwszy klub z Wybrzeża zdobywa Puchar Polski, zwyciężając w finale rozegranym na Stadionie Motoru w Lublinie Wisłę Kraków 2 : 1. Debiut w europejskich pucharach z bułgarskim Beroe Stara Zagoda 3 : 2, 0 : 2. 1982 - Awans do półfinału Pucharu Polski. Ostatni - jak dotąd - sezon na pierwszoligowych boiskach. Janusz Kupcewicz jako gracz ARKI zdobywa medal na Mś Espana-82; 2000 - Powołanie do życia Sportowej Spółki Akcyjnej ARKA Gdynia z głównym udziałowcem firmą PROKOM INVESTMENTS; 2001 - Awans do II Ligi po sześcioletniej przerwie; 2005 - Awans, po 23 latach, do I ligi.

Wysłany: Sob 15:01, 04 Mar 2006

AMICA WRONKI

MIASTO: Wronki

ROK ZAŁOŻENIA: 1992

BARWY: niebiesko-biało-czerwone

SUKCESY: Puchar Polski (1998, 1999, 2000), Superpuchar Polski (1999)

ADRES: 64-510 Wronki ul. Leśna 15A

TELEFON: 067 254 55 50

STRONA WWW: www.amicasport.pl

ADRES E-MAIL: klub@amica.com.pl

WŁADZE KLUBU: prezes: Andrzej Kadziński

TRENERZY: Chrobak Krzysztof , I Trener

HISTORIA KLUBU: Wielka kariera Amiki Wronki zaczęła się w 1990 roku. W pobliskim Wróblewie miejscowa drużyna LZS Czarni rozpoczęła występy w klasie B. Ówczesny menedżer Amiki Ryszard Forbrich namówił do występów w tej drużynie kilku doświadczonych graczy, mających za sobą ligowy staż. Grającym trenerem był Remigiusz Marchlewicz, a obok niego występowali gracze poznańskich klubów, m.in. Karol Brodowski, Marek Kliszkowiak i Tadeusz Fajfer. Drużynie tej od wiosny 1991 patronowała Fabryka Kuchni ""Wromet"". Zespół przeszedł przez rozgrywki jak burza, nie ponosząc porażki.

W 1992 roku nastąpiło połączenie Błękitnych Wronki i Czarnych/Wromet Wróblewo. Powstały klub przyjął nazwę FK Amica Wronki. W kolejnych latach następowały kolejne awanse. Pod wodzą trenera Jarosława Szuby drużyna awansowała w 1994 roku do II ligi. Pobyt w II lidze trwał także tylko jeden sezon. Po zdystansowaniu wszystkich rywali i wzmocnieniu składu rok później Wronki cieszyły się z I- ligowego awansu. Uczyniły to pod wodzą trenera Mariana Kurowskiego, który dokończył dzieło pracujących w Amice wcześniej Bogusława Baniaka i Horsta Panica. Od 1995 roku klub znajduje się nieprzerwanie w gronie najlepszych pierwszoligowców.˙

Wysłany: Sob 14:49, 04 Mar 2006

Tutaj będą zamieszczane drużyny I Ligi z dokładnym Opisem